به گزارش پايگاه اطلاع رساني حج، حجت الاسلام محسن اديب بهروز، عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي تهران در ادامه موضوع مقدمات و آمادگي هاي لازم براي ورود به ماه مبارك رمضان گفت: « مقدمات حداقلي» بر اساس مستندات كتب ادعيه و منتسب به كلام معصوم اين است كه انسان مي تواند براي آمادگي، روز آخر ماه شعبان را روزه بگيرد و قصد او نيز اجازه گرفتن براي ورود به رمضان باشد.

چرا كه روزه مرا با خدا مرتبط مي كند و وقتي در غير ماه مبارك با خدا ارتباط برقرار مي كنم مانند آن است كه پشت درب الهي منتظر اجازه هستم. مثل زمان حج كه حاجي در عرفات مي ماند و مشغول عبادت مي شود تا اجازه ورود به حرم الهي را پيدا كند.


وي افزود: علاوه بر روزه آخر شعبان، دعاهاي وارد شده را نيز مي خوانم. چون مضمون اين دعاها آن است كه ما مي خواهيم ورود به ماه مبارك رمضان را با اجازه و با خودآگاهي همراه كنيم و اين بسيار متفاوت است با كسي كه شب اول رمضان به صورت اجباري و به شكل قهري آماده روزه مي شود و مي گويد چون اجبار است روزه مي گيرم! قطعا اين نوع روزه گرفتن آثار متفاوتي خواهد داشت.

اما وقتي كسي روز آخر شعبان را روزه گرفته و شب نيز به دعا و مناجات نشسته، نتيجه اين دو عمل، اجازه گرفتن براي ورود به مهماني است و نوعي خودآگاهي به دنبال دارد كه انسان مي فهمد در حال ورود به ماه خاصي است كه از جهت زماني كاملا با ساير ماه ها متفاوت است و اين تفاوت تنها در «زمان» و «روزه گرفتن» نيست. بلكه اين تفاوت از صفر تا بي نهايت است. يعني در همه امور مشاهده مي شود؛ در گردش نظام هستي، در ارتباط اولياي الهي با يكديگر و حتي در ارتباط مخلوق با خالق، يعني تفاوت هاي فراگير به وجود مي آيد.

اين مدرس حوزه و دانشگاه تصريح كرد: ما عضو و جزء كوچكي از اين نظام هستيم كه احساس مي كنيم چون ماه تغيير كرده بايد روزه بگيريم اما با ورود به ماه مبارك رمضان متوجه مي شويم كه روزه گرفتن تنها عضويي از يك پازل است كه قطعات ديگر نيز بايد در كنار اين روزه قرار بگيرد تا من بتوانم به يك مجموعه از آثار برسم.

لذا ما مي بينيم كه حضرت امام خميني (ره) به عنوان رهبر يك نظام جهاني ماه رمضان را به شكل كلي تعطيل مي كردند. اين پيام هاي بسيار مهمي به دنبال دارد يعني امام در ماه رمضان تنها به موارد اضطراري كه در نظام پيش مي آمد رسيدگي مي كردند چون مي خواستند از اين زمان نهايت استفاده را داشته باشند.

حجت الاسلام اديب خاطرنشان كرد: سومين «عمل مقدمه اي» كه از مباني كلي استنباط مي شود، «زيارت يك معصوم» است. يعني فرد بتواند خود را به يكي از مقامات واسطه برساند چون زيارت معصوم به نوعي موجب نهادينه شدن ارتباط انسان با خالق مي شود و اين فرد يكي از اولياي خدا را واسطه قرار مي دهد كه واسطه اذن و اجازه شده و او را به اين حريم وارد كند.

زيارت معصوم در روايات ما بسيار مورد تاكيد قرار گرفته است. به عنوان مثال هنگامي كه شما به مكه مشرف مي شويد بسيار بسيار تاكيد شده است كه پيش از ورود به مكه و حرم الهي حتما خدمت پيامبر رحمت برسيد. چون اگر اين واسطه ها ناديده گرفته شوند معلوم نيست كه به انسان اذن ورود داده شود و شايد تنها «توهم اذن» وجود داشته باشد كه اين توهم نيز در جاي خود پيامدهاي خطرناكي به دنبال دارد.

وي خاطرنشان كرد: وقتي مقدمات و حداقل ها انجام شد ورود به اين حريم با اجازه انجام مي شود و تغييري در شخصيت انسان ايجاد مي كند كه در نتيجه اين تغييرات، آثار روحي و آثار ساير قطعاتي كه بايد در اين پازل چيده شود متفاوت خواهد بود.
اما براي آمادگي هاي بيش از اين، انسان مي تواند يك روز روزه را به سه روز افزايش داده و به جاي يك روز سه روز روزه بگيرد. دعاها را بيشتر كند يعني در روزهاي پاياني شعبان مناجات شعبانيه را با تامل و تفكر بيشتري بخواند. غير از مناجات شعبانيه به سراغ ساير دعاها نيز مي رود.

همچنين تلاوت قراني را كه پيش از اين داشته (هر مسلماني بايد حداقل روزي يك صفحه قران تلاوت كند) در اين روزهاي پاياني شعبان به پايان مي رساند. چون مي داند يك تكه از پازل ما در رمضان ختم قران است. «ختم» يعني نقطه شروع و نقطه پايان.
ما هيچ كلام منتسب به معصومي نداريم كه فرموده باشد فردي تلاوت قران مربوط به ماه هاي قبل خود را در رمضان ادامه دهد يا ختم كند بلكه فرموده اند تلاوت قران را آغاز كند و به پايان ببرد.

و آخرين اقدام مقدماتي اين است كه مرتبه زيارت معصوم را بالا مي برد براي اين كه به تغيير شخصيت بالاتري برسد. به همين تناسب گام ها مي تواند افزايش پيدا كند، يعني كسي كه مي خواهد از رمضان دستاوردهاي بيشتري داشته باشد اعمال و تاكيداتي را كه در ماه رجب و شعبان بيان شده كاملا رعايت مي كند مانند سه روز روزه و اعتكاف رجبيه، اعمال هفته اول رجب و ليله الرغائب، احياي شب نيمه شعبان و ...

عضو هيئت علمي دانشگاه علوم پزشكي تهران در ادامه تاكيد كرد: سقف اين مقدمات بي نهايت و نامعلوم است. لذا در احوال پيامبر صل الله عليه وآله در گزارشات تاريخي آمده است كه حضرت در اين دو ماه حال ديگري داشتند. يعني كل 2 ماه مقدمه بود براي رمضان. اولياي الهي چون مي خواهند به آثار بيشتري دست يابند به همان تناسب مقدمات هم افزايش پيدا مي كند.
بنابراين «مقدمات» يك «ميزان حداقلي» دارد كه اگر انجام نشود اين نگراني وجود دارد كه ما بدون اجازه و اذن به ماه و حريم الهي ورود پيدا كنيم كه قطعا پيامد دارد. مگر انسان مشمول لطف خاص الهي شود كه ما منكر آن نمي شويم.

وي افزود: يقين داريم كه خداوند حتي بر بندگاني كه از سنت ها و قوانين تبعيت نمي كنند الطاف خاصي را جاري و ساري مي كند و او را از غرق شدن نجات مي دهد تا بتواند در مسير اصلي قرار بگيرد. يعني ممكن است كسي بدون مقدمه و بدون اذن ورود پيدا كند و خداوند با الطاف خاص خود او را به خودآگاهي برساند.
اما اگر از اين قاعده بگذريم كسي كه بدون انجام حداقل ها ورود پيدا مي كند آثار زيان باري دارد كه تا بخواهد جبران كند بخشي از ماه را از دست داده است.

حجت الاسلام اديب يادآور شد: نكته اي وجود دارد كه اگر آن را بدانيم در انجام اعمال و آثار تاثيرگذار است. و نكته اين است كه ماه رمضان از جهت انجام اعمال و زمان يك پازل است يعني اگر بي توفيق شدم و يك يا دو روز روزه نگرفتم پازل ناقص است و اين پازل ناقص آثار قطعي ندارد و مرا با اثرات پراكنده زودگذر و ناپايدار مواجه مي كند اگر كسي بخواهدبه شكل كامل به آثار دست بيابد از جهت روزه بايد كامل روزه بگيرد و ساير اعمال را نيز انجام دهد.

و اگر نتوانست هر يك را كامل انجام دهد بايد به تناسب هر نوع كمبود به دنبال راهكارهايي باشد كه معصومين بيان كرده اند.
منبع: شبستان